Heel mijn leven was ik een strijder...

tot ik begreep tegen wie ik aan het strijden was.

Op mijn 44e had ik mijn 5e lange relatie achter de rug. 'Ware liefde vinden' en 'helemaal jezelf kunnen zijn' klonken voor mij als zinnen uit jaren 70 liedjes. Leuk voor op de radio maar in het echte leven volkomen onrealistisch. Ik voelde mij, als ik heel eerlijk ben, heel erg comfortabel in het altijd moeten strijden en alles alleen doen. Dat kende ik. Overvloed, liefde, dat alles mee zit, vrijheid... dat kende ik niet en vond ik stiekem ook heel eng.

Op een gegeven moment, ik was inmiddels 45 jaar oud, zag ik een video van een demonstratie waar een politieagent een politiehond op een, al op de grond liggende, demonstrant duwde om hem te bijten. Dat was het moment dat ik brak. In plaats van heel erg boos te worden en op al mijn social media kanalen mijn ongenoegen te uiten, zoals ik voorheen onvermoeid dagelijks deed, barste ik in huilen uit.

Een reactie op zo'n situatie die ik nog nooit eerder in mijn leven had gehad.

Diep in mijn hart wist ik dat de strijd voorbij was. Het diende mij niet meer. Iets in mij, wat de bron was van alle boosheid, woede en strijdlust, liet zich langzaam zien.

Daar zat een eenzaam jongetje.

Dit jongetje dat verlaten was door zijn moeder op zijn 2 jarige leeftijd. Dat van zijn 2e tot 10e overal en nergens gewoond heeft met een altijd afwezige vader. Dat van zijn 10e tot 18e dagelijks ruzie had met zijn 9 jaar oudere stiefmoeder waar hij regelmatig geslagen werd en soms huisarrest kreeg van 9 maanden lang. Dat jongetje wat met grote regelmaat te horen kreeg dat "toch niemand meer iets met jou te maken wil hebben". Dat jongetje die een maand na zijn 18e verjaardag te horen kreeg dat hij voor 9:00am de volgende dag uit huis moest vertrekken, binnen een week zijn spullen op moest halen anders werden ze weggegooid en zo zonder eten, drinken, onderdak of geld op straat stond. Dat jongetje...

Mijn vriendin die getuige was van mijn, ik noem het maar even, 'breek moment' was toevallig (uhu) een expert in trauma en innerchild werk. Zij zag meteen wat er aan de hand was en nam mij bij de hand om mijn eigen Innerlijke Kind op te zoeken in een meditatie. En wat ik zag brak mijn hart zoals nog nooit tevoren.

Ik zag een klein mannetje staan met een enorm harnas aan, klaar om te vechten tegen de hele wereld maar eigenlijk enorm bang en eenzaam. Boze blik en vol wantrouwen naar de hele wereld. Voor het eerst snapte ik wat die koude rillingen op mijn schouders en armen waren, waar ik al decennia last van had. Dat kleine mannetje was letterlijk in de koud gezet en ik voelde al zijn pijn.

Deze, voor mij magische, ervaring bracht mij op het pad om alles te weten te komen over trauma. Alles wat ik maar kon vinden absorbeerde ik. Van trauma transformatie trainingen bij o.a. Bridgeman Academy, tot aan cursussen bij o.a. Gabor Mate, maar ook eigen coaching trajecten bij o.a. Anne van der Giessen en in mijn ogen de grootste leermeester "Mama Aya" (Ayahuasca). Alle kwartjes begonnen te vallen, alle pijnen en angsten begonnen te verdwijnen, alle belemmerende overtuigingen en donkere gedachten verdwenen als sneeuw voor de zon. Mijn leven veranderde compleet! Maar echt 180 graden! Ik leek wel in een film te stappen. Liefde in overvloed, geld in in overvloed, kansen en mogelijkheden dienden zich aan als gratis tasters in de supermarkt. Alles wat ik miste in mijn leven, waar ik juist zo enorm hard voor knokte, kreeg ik nu aangeboden op een dienblad. Hatsa, have fun!

Ik zeg niet altijd leuke dingen...

Ik voelde een enorme drang om mijn verhaal te vertellen en dus startte ik een podcast over trauma. Ik ging met mensen in gesprek over authenticitiet en polartiteit, over opvoeding, transgenerationeel trauma, over emotioneel onbewust zijn en het manifesteren van je eigen trauma's in de wereld die jij jouw werkelijkheid noemt. Ik ging mensen coachen om hun eigen trauma stukken aan te kijken vanuit de wetenschap, uit eigen ervaring, dat je dat niet zomaar even met een mentaal programmaatje oplost. Ik ontwikkelde een enorm sterke verbinding met mijn hogere zelf (wat sommigen intuitie noemen) en ervaar nu dat élke coaching sessie die ik geef het altijd spot on is en mensen écht transformeren en helen. Mijn coaching bedrijf ondergaat een explosieve groei, allemaal gestoeld op een ding wat ik 45 jaar niet heb gehad maar nu wel.... onvoorwaardelijke zelfliefde.

Daarom ben ik geen doorsnee coach. Ik zeg misschien niet altijd de leukste dingen. Maar ik ben tot het bot gepassioneerd om jou te laten zien en ervaren dat jij vol kracht en liefde zit en dat het leven fucking grandioos is wanneer jij eindelijk eens echt van jezelf gaat houden. Ik weet de weg, ik weet hoe heling echt werkt en ik zet mij elke dag weer in om jou daarmee te helpen.

Dat is mijn missie, dat is mijn passie, dat is mijn vuur.

That's me.

Liefs

Jaimie