Als kind heb je geleerd dat je
verbinding en zelfs liefde krijgt als je jezelf aanpast. Lief zijn, je best doen op school, vooral niet te emotioneel zijn (!) waardoor je nu
onbewust nog altijd verlangt naar de emotionele binding met je vader en moeder. Omdat je die nooit echt gekregen hebt zoals jij dat nodig had, zit je vast in het patroon van het
aanpassen. Hierdoor luister je niet naar je eigen emoties en intuïtie, maar ben je afhankelijk van anderen om jezelf gezien te voelen.
Ik hoor je denken, dus ik verklap het alvast: Zelfs bij de liefste ouders kan een kind iets ontzettend hebben gemist. Denk maar aan de vader die altijd mee ging naar sport, maar bij wie je nooit kon vertellen hoe je je voelde.
Je loopt dan rond met een
onbewuste overtuiging dat je niet goed genoeg en onzichtbaar bent, je gaat in je hoofd over-leven (rationeel) waardoor je de verbinding met je lichaam (emotioneel) kwijt bent geraakt. Dit voelt eenzaam, onveilig en daarom ziet de wereld er ook zo uit.
"Gedraag je toch eens niet als een kind" zegt dan plots iemand. Oef. Die is raak. En weet je waarom? Omdat ze gelijk hebben.
Je reageert namelijk nog vanuit een kindstuk die je heel je leven met je meedraagt. En in élke verbinding, elke relatie laat je haar (onbewust) een rol spelen, soms zelfs de hoofdrol.
In FLOW leer je dat kindstuk te helen zodat je eindelijk weer echt kunt
stappen in je ware feminiene energie: verbonden, veilig, met een duidelijke visie. Je omgeving ervaart je dan als
een veilige aanwezige vrouw en zullen smelten voor je voeten.
. 
